Theo in het land van de Sovjets (1995)
U kent hem zeker, Theo Bické, die sympathieke collega die ook wel eens wat anders wil zien dan steeds hetzelfde vliegmachien. Een vat vol energie en wereldreiziger bij uitstek. Tevens een gerespecteerd figuur in het wereldje van snelwandelaars.
In de loop van de laatste jaren bouwde hij een indrukwekkend palmares op in het snelwandelen, meer bepaald in wedstrijden << grote fond >>.
Een kort uittreksel uit zijn palmares: de 200 km van Chapelle-lez-Herlaimont (1986) in 23 u 47' 52", de Centurion (= 100 mijl) in 18 u 35' 10" (Leicester 1984), de 100 km van Roubaix (1988) in 10 u 50' 14" en het neerzetten van een toptijd (19 u 09' 50") bij tropische hitte op de Continental Centurion in Rotterdam (1992).
Weinig medewerkers in onze instelling (BNP Paribas Fortis, voorheen ASLK) die dit niveau ooit haalden…
Normaal dus dat zo een doorzetter zijn kunde wil gaan tonen in vreemde, ongekende gebieden achter het IJzeren Gordijn, met name de ex-Sovjetunie.
Europa
Theo is op zijn bescheiden manier een belangrijk voorvechter van de Pan-Europese gedachte. Zomaar geen salonprater. In het kader van de politieke en economische ontwikkelingen in Europa halverwege de jaren '90, heeft hij zelfs een vzw opgericht met name "Europa zonder Grenzen".
De bedoeling was om de multiculturele contacten tussen Oost- en West-Europa te bevorderen via de walking sport.
De vzw organiseerde verder uitwisselingen van jeugd en cultuur tussen het voormalige Oostblok en de Benelux. Maar eerst even dit:
Project Brussel-Moskou
Voor de promotie van dit goede doel van Europese verbondenheid werd oorspronkelijk een trip "Brussel-Moskou" opgezet. Theo zou de totaalafstand van 2.800 km afmalen in ongeveer 50 dagen. Maar door zijn verantwoordelijke functie in de Lijfrentekas en het feit dat hij ook op professioneel vlak een doorzetter is, kon hij niet voor 2 maand worden gemist. Zelfs voorspraak van premier Jean-Luc Dehaene mocht niet baten…
Maar dankzij goede contacten in Rusland die vooral werden gelegd tijdens de uitwisseling van studenten, had Theo al gauw een alternatieve, kortere route bedacht. In weinig tijd werd door Vladimir Ivchin, professor aan het 'Niva'-taalinstituut van Moskou, een route over zo'n 1.100 km uitgestippeld van Brest-Litovsk in Wit-Rusland naar het Rode Plein in Moskou.
Brest-Litovsk (BY), 30 april 1995
Een historische startplaats, pal op de Pools – Wit-Russische grens waar in 1918 het vredesverdrag tussen Lenin en de Centrale mogendheden werd ondertekend.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Wit-Rusland zeer zwaar getroffen: 1/3 van de bevolking kwam om het leven.
Vóór het enorme monument dat werd opgericht ter nagedachtenis aan de miljoenen oorlogsslachtoffers in WO II, begon Theo aan zijn sportief avontuur. Op naar het Kremlin, meer dan 1.000 km verderop, onder grote belangstelling van de plaatselijke media.
Een onbevreesde stapper
Nu is het alom bekend dat het voor buitenlanders niet meer zo veilig is op het dun bevolkte platteland en in de weidse Russische vlaktes dan in de verleden tijd van het communisme. Voor zover men in die tijd natuurlijk zomaar vrij door het land kon trekken...
Voor het realiseren van dit stoutmoedig project in een land waar Westerse truckers zich enkel in colonne door het land durven wagen, liet Theo zich wijselijk begeleiden door drie autochtonen: Evguéni Zernov en Oleg Kokcharov, beiden professor wiskunde aan de faculteit "Machinebouw" in Moskou en Roman Morzakov, student aan dezelfde faculteit.
Elke morgen reden ze eerst met hun wagen, een Volga, naar een lokale markt ergens op het platteland voor het aanschaffen van levensmiddelen. Bij het passeren van een checkpoint onderweg werden de lokale autoriteiten verwittigd voor het regelen van de formaliteiten inzake identiteitscontroles en security. En in de late namiddag reden ze door naar de volgende etappeplaats om een geschikte overnachting te zoeken.
Komt daarbij dat zij hun vak alle eer aandeden door, voor de annalen, nauwkeurig elke dagetappe af te meten.
Ervaringen
Het enige voordeel aan een tocht door Rusland is wel dat men bezwaarlijk verdwaald kan raken. Één lange rechte weg van begin tot einde. De dorpen en steden liggen een eindje van die weg af.
En voorts… << Soms afzien jongen, afzien. Die eindeloze, rechte stukken maken het alleen maar monotoner. Om het nog niet te hebben over het wegdek. Voor een goede afwatering van het hemelwater werden bolle wegen aangelegd en daardoor overbelast je na dagen fysieke inspanning je ligamenten, ook al ben je afgetraind. En de wegkant hoef je ook niet op te zoeken, want daar struikel je over de keien en brokken asfalt.
En dan het weer. Dat varieerde van zeer warm naar zeer koud. Ook waren er enkele regendagen met meer dan 10 l water per vierkante meter. Op zich niet zo erg wanneer je over voldoende weerstand en recuperatievermogen beschikt. Maar als je dan bij aankomst nog eens midden in een bos een natte tent moet betrekken en de slaap moet vatten in het gezelschap van een zwerm agressieve muggen, dan is dat al heel wat minder vanzelfsprekend. Maar dat was gelukkig zeker niet altijd het geval.
Doorgaans hadden mijn begeleiders ervoor gezorgd dat ik in een izba kon overnachten. Dat zijn houten plattelandswoningen waar de Russische boeren wonen. Hier werd ik in alle eenvoud door de eigenaar op een natuurlijke, gastvrije wijze ontvangen. Zo kon ik van nabij kennis maken met de spontane vriendelijkheid en gastvrijheid van de plattelandsbevolking. Maar door dit warm onthaal kon ik deze goedhartige mensen niet zo maar bij het krieken van de dag verlaten. Eerst werd me door de vrouw des huizes ("hazaïka" in het Russisch) een copieus ontbijt aangeboden dat ik deelde met de gastheer ("hazaïn" in het Russisch) en met mijn 2 begeleiders. Na een emotioneel afscheid kon ik dan omstreeks 9 uur s' morgens opnieuw vertrekken. En dit vertrekuur is vrij laat voor het afleggen van een traject boven de 60 km.
Tja, ik mag wel zeggen dat ik, zeker tijdens de laatste dagen, het daggemiddelde van ruim 64 km heb gehaald op karakter maar ook dankzij mijn goede conditie waardoor ik een relatief, hoge basissnelheid kon aanhouden.
Moskou << Rode Plein >>, 15 mei 1995
<< Ik ga nu niet beweren dat ik uitgeput in Moskou ben aangekomen maar die laatste dagen ging het toch moeizaam. Gelukkig was de ontvangst in de hoofdstad grandioos. Geëscorteerd door gemotoriseerde politie kwam ik aan op dat historische Rode Plein waar studenten uit Zagorsk mij enthousiast onthaalden. Ook de pers was op de afspraak. Een kippenvelmoment !
Kortom, het was de moeite waard. Daar niet van. En waarom niet eens Brussel-Moskou voluit overwegen ? Maar vooraleer ik dat zou uitvoeren, wil ik graag eerst even alles op een rijtje zetten. Nazdarovje ! ("gezondheid" in het Nederlands)
Het ga je goed, kameraad.
Opslaan