Verkenning TFW: traject Berchem-Brakel Deel dit artikel
Geplaatst op 04/03/2017
Een parcours van om en bij de 41 kilometer bezaaid met maar liefst zeven hellingen en enkele pittige, bonkige en lange kasseistroken. De Oude Kwaremont – vlak na de start - en de geasfalteerde Hotond waren slechts opwarmertjes voor wat ons nog te wachten stond.
Te beginnen met de Kortekeer. Een kuitenbijter ‘pur sang’ waar het strak aanvangstempo (7,5 km gemiddeld) van ons gedrieën een flinke deuk kreeg. Deze energieverslindende bult werd gelukkig gevolgd door een stevige duik naar beneden (de Ronsebaan) richting Leupegem waar we even op adem konden komen, onze cadans terugvonden en met lentefrisse moed richting Eikenberg draafden. Die vierde klim in deze verkenning was ook al geen kattepis maar een geluk dat de stroken nieuw aangebrachte asfalt enig soelaas brachten. Na deze hindernis trokken we richting Wolvenberg. Nog zo’n krachtenslopend obstakel met een uitloper van één kilometer kinderkopjes (de Holleweg) die de kuiten deden vibreren als een dildo op hoog toerental. Eens terug op de N8 snelden we – met de wind pal op kop – richting Haaghoek (Sint-Kornelis-Horebeke).
De B&B van ex-prof Peter Van Petegem ging hier achteloos aan ons voorbij. Wat wil je toch ! Ons atletisch lichaam werd op deze twee kilometer lange en glooiende kasseistrook immers zwaar op de proef gesteld. Het schokte en daverde terwijl de vezels in onze kuiten dreigden te breken. Als toetje draaiden we aan het einde van dit stukje Parijs-Roubaix op naar de Leberg. Een marteling voor lijf en leden.
Eens deze zesde beklimming achter ons lag wenkte de finale met daarin nog de passage over de ook al niet te onderschatten Berendries (Michelbeke). Brakel lachte ons met een flauw zonnetje reeds in de verte toe. De finale was er ééntje om van te snoepen met tal van tempoversnellingen. Die zorgden ervoor dat we ons ‘eindstation’ alsnog bereikten tegen een daggemiddelde van 7,3km/u. Van een intensieve training gesproken !
Eens deze zesde beklimming achter ons lag wenkte de finale met daarin nog de passage over de ook al niet te onderschatten Berendries (Michelbeke). Brakel lachte ons met een flauw zonnetje reeds in de verte toe. De finale was er ééntje om van te snoepen met tal van tempoversnellingen. Die zorgden ervoor dat we ons ‘eindstation’ alsnog bereikten tegen een daggemiddelde van 7,3km/u. Van een intensieve training gesproken !
Eén randbedenking: dit stukje TFW tast enorm diep in het krachtenarsenaal. Hier wordt een Flandrien gekneed en geboren...
Tekst : Donald Van Meenen