Challenge in Vlaanderen Deel dit artikel

Ik hoefde niet lang na te denken gezien het deelnemersveld waarin ik mocht vertoeven. Vorig jaar was Jantinus Meints al “Flandrien” geworden samen met Ed Voogt door de legendarische wielerklassieker "De Ronde van Vlaanderen" uit te lopen. Nu was het mijn beurt om deze titel op mijn palmares bij te schrijven.

De BWA (De Belgian Walking Association) wil n.a.v. de 100ste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog alle gesneuvelde soldaten uit de Groote Oorlog op een eerbiedwaardige wijze herdenken via het realiseren van een uitdagend, sportief evenement met name “The Great War Walk”.
En natuurlijk is het regelrecht een promotie van de wandelsport in het algemeen.

 

Samen met Jantinus gekeken wat de mogelijkheden waren om daar heen te reizen en eventueel een dag eerder te gaan, maar dat bleek te omslachtig aangezien ons hotel waar we sliepen ergens anders was gesitueerd als waar de start en finish was. Dus bleef de enige optie over om in de nacht af te reizen naar Deinze, toen ik de startplaats las snapte ik het in eerste instantie niet maar sinds 2003 is de start niet meer in Gent maar in Deinze !

Klokslag 4.15 uur stond Jantinus bij mij voor de deur en het zou zo’n 2 uur reizen zijn, veel eerder moesten we daar niet zijn want vorig jaar hadden ze de ervaring dat er op dat tijdstip niks open is en je eigenlijk in de kou stond te wachten tot aan de start. Zo ook deze editie was het zo, handen schudden, wagen weg zetten en op naar de start. Daar stonden we dan 19 Belgische mannen, 4 Belgische vrouwen en wij Nederlanders en de voortreffelijke verzorgingsploeg te luisteren naar de speech van de voorzitter van BWA, Theo Bické. Kreeg na de speech nog snel een reflectiehesje aangereikt met het logo van BWA zodat we conform uitgedost en veilig onze eerste traject konden afleggen.

 

1ste etappe "Deinze-Veurne: start om 6.30 uur voor een traject van 81 km

 

Het was me al verteld dat dit gedeelte niet het boeiendste gedeelte was maar een aanloop is naar de kust. Het was koud in de vroege ochtend en had me hier ook op voorbereid. Om de +/- 10 km was er een verzorgingspost van 10 minuten, onze baankapitein Rudy Schoors was hier stipt in en liep voorop in een strak tempo zoals vooraf was vermeld. Er zouden op deze dag 7 rusten zijn en voornamelijk zoetigheid, dacht vooraf dat ik hier niet genoeg aan zou hebben maar op het einde van dag 1 wist ik wel beter, dit hadden ze prima voor elkaar. Bij de 2e rust kregen we een Belgische wafel aangereikt, door de kou wilde ik de verpakking met mijn tanden eraf halen en trok plots mijn brug van mijn boventanden mee. Deze maar veilig weg gemoffeld in mijn tasje en op foto’s maar gedekt lachen. De sfeer onderling was perfect en zelf had ik geen last van de ellenlange wegen, we werden in de watten gelegd door de uiterst vriendelijke verzorgers waar we elke keer weer gastvrij werden ontvangen. Na 81 km zit dag 1 erop (19.00 uur)  waar in Veurne een minibus klaar stond en een aantal volgwagens om ons naar het Hotel Kasteelhof ’t Hooghe in Zillebeke te brengen. Na kamerverdeling gingen we onze spullen daar stallen waar we de aankomende 2 dagen zouden slapen, een prachtige kamer waar ik samen sliep met Kurt de Brouwer en Jantinus. Na een kleine verfrissing gingen we tezamen eten en ook dit was prima verzorgd, een perfecte pastamaaltijd en een nagerecht was een goede afsluiter. Douchen en slapen want om 04.00 uur zou de wekker aflopen.

 

2e etappe "Veurne- Dranouter in de Westhoek": start om 6.00 uur voor een traject van 81 km

 

Om half vijf ontbijt en hierna zouden we om 5.05 uur weer naar de startplaats gebracht worden in Veurne. Op buienradar hadden we al gezien dat dit geen droge dag zou worden en de start zou ook gelijk beginnen met regen, het was wederom koud en er stond een stevig windje. De 7 rustposten waren weer verdeeld over dit gedeelte van het parcours, de 1e 40 kilometer zou het blijven regen en door de koude en de wind was tien minuten rusten op de open stukken best wel lang. De wind waaide dwars door je heen en schuilen kon niet op de rusten. Ook vandaag waren de eerste veertig kilometer niet de mooiste maar we wisten dat het mooiste en de pittigste kilometers nog moesten komen. We hadden sinds gisteren vanaf de start ook steeds iemand bij ons van de pers die ons van minuut 1 aan te vastleggen was, zelfs in het hotel wist hij ons te spotten. Op de rust in Watou (41 km) werd het dan eindelijk droog, helaas moesten wij ook horen dat Bart Van Bael uit moest stappen vanwege blaren en pijnscheuten in zijn voeten.

Na 131 kilometer kwamen we aan in Boeschepe en overschrijden we de Belgisch/ Franse grens voor een passage door de bergzone in Frankrijk. Bernard Cools legde ons uit dat de huizen hier hoge huisnummers hebben die huisnummers gaven de afstand aan tussen huis en kerk.
Na 136 kilometer gaat het dan echt beginnen en zijn we eigenlijk de hele tijd aan het klimmen en dalen, de eerste beklimming is de Catsberg (Frans-Vlaanderen), een pittige opener van 8% gemiddeld en 18% maximale hellingsgraad. Daarna de Kokereelberg en de Vert Mont.
Na 145 kilometer beklimmen we voor het eerst de Zwarte berg-Ravelput als vierde helling van de dag, de West-Vlaamse televisie maakt opnames en zou ons een tijdje volgen en interviews afnemen.
Na 151 km beklimmen we nogmaals de Zwarte berg, zij het deze keer langs de andere kant: côte de Blanchisserie. Als laatste beklimming van de dag kregen we nog de Ravensberg, Na 81 kilometer zit ook deze etappe er weer op het was een pittige dag met in het begin veel regen en op het einde flinke klimpartijen waar het een genot was om te zien hoe Guido Vermeir te zien klimmen, heb 1x een poging gedaan om hem bij te benen maar wanneer hij er dan nogmaals een tandje bijzet is het met de staart tussen je benen aan sluiten bij de groep.
Op het plein van Dranouter stond Theo ons weer met zijn ploeg op te wachten (18.45 uur) om ons terug te brengen naar ons hotel in Zillebeke. Even opfrissen en aansluiten bij het diner, deze keer stond er op het menu halve haan, salade en frites. Douchen en slapen wederom morgen weer vroeg uit de veren voor de laatste etappe.
 
3e etappe "Dranouter-Wevelgem": start om 6.00 uur voor een traject van 88 km

 

De finale en tevens langste etappe...Ik had mijn korte broek ook meegenomen en had stilletjes de hoop deze nog aan te kunnen maar in de avonduren koelde het dermate af dat deze gewoon kon blijven waar ik hem dinsdag had ingepakt. Na het ontbijt wat ik deze keer beperkte tot iets lichts aangezien we vrij snel zouden gaan klimmen, was het de tas inpakken want we zouden niet meer terug komen in het hotel, wel nog passeren zou op het einde blijken.

Dag 3 en de sfeer onderling is nog super, ook de franstalige cameraman is nog van de partij en blijft ons op de voet volgen.

Na 168 kilometer is dan alweer onze eerste klim de Baneberg, 270 m lang 9% gemiddeld en 13% maximaal.
Na 176 kilometer gaan we voor het eerst de Kemmelberg op, de blikvanger van Gent-Wevelgem en een ware verschrikking naar het schijnt voor de renners maar ook zeker voor ons. Het is een taaie rakker met een maximale hellingsgraad van 22%. Na de afdaling van de Kemmel beklimmen we vrijwel direct de Monteberg, 1 kilometer lang 10% maximaal en overal om je heen zie je de herinneringen van de WO1.
Na 191 kilometer gaan we de “Plugstreets” op 5 kilometer onverhard verdeeld over 3 stroken en een eerbetoon aan de WO1.
Na 197 kilometer hebben we een rust bij het Prowse Point waar een herdenkingsmonument is van Christmas Truce en een aantal loopgraven waar we even stil van worden.
 
Als we weer verder gaan en aangekomen zijn in Nieuwerkerken krijgen we voor het laatst een stuk rijstevla …wat is dit lekker en kan er eigenlijk niet genoeg van krijgen. We zien onderweg al de 'aftel'-vlaggen hangen. Na 207 kilometer kwamen we weer aan waar we vanmorgen waren begonnen, en Theo had al aangegeven dat onze landgenoot Ad Leermakers zou komen en op deze rustplaats sloot Ad zich bij ons aan en liep met ons mee.
Op kilometer 212 stond de Baneberg op het menu kort maar krachtig 270 meter. Als laatste en meteen de zwaarste beklimmen we de Kemmelberg voor de 2e keer maar deze keer langs zijn steilste kant 22%.
Nu volgen nog 28 taaie saaie kilometers maar het einde is in zicht en we worden nog steeds tot in de puntjes verzorgd. Zo ook door volgers die steeds met een kleine versnapering langs de kant staan doorbreken deze kilometers.
Dan is het eindelijk zover de finish in Wevelgem passeren we en ik ruik gewoon de verf die net is aangebracht op de grond. We feliciteren elkander en ik mag dan eindelijk de titel van “FLANDRIEN” dragen...

 

Wat ben ik blij dat ik dit heb mogen meemaken met een stel vrienden waar ik veel bewondering voor heb. Een organisatie met een stel vrijwilligers die zeer gastvrij waren en alles tot in de puntjes voor elkaar hadden en daarvoor ook mijn dank !
Als laatste wil ik Rudy Schoors bedanken die zijn taak als baankapitein met glans vervulde en ons veilig op de plaats van bestemming loodste. Hoop wanneer een volgende uitdaging komt weer aanwezig mag zijn…